Θεατρο-φιλολογίες

Η υπόθεση του " Ερωτόκριτου" Το έργο διαδραματίζεται στην αρχαία Αθήνα των προχριστιανικών χρόνων. Η βασιλεία ανήκει στον Ηράκλη. Η βασίλισσα ονομάζεται Αρτέμη και η κόρη του ζευγαριού Αρετούσα. Τη νεαρή κοπέλα ερωτεύεται ο γιος ενός συμβούλου του βασιλιά κι εκείνη δείχνει ν' ανταποκρίνεται στον έρωτά του. Αυτή η αγάπη κρύβει πολλούς κινδύνους λόγω της διαφοράς κοινωνικής θέσης των δύο νέων. Οι δύο υποστηρικτές και συμβουλάτορες των ερωτευμένων είναι η παραμάνα της Αρετούσας, Φροσύνη, καθώς και ο φίλος του Ερωτόκριτου, Πολύδωρος.  Ο νεαρός ερωτευμένος ξενιτεύεται στην Έγριπο ( σημερινή Εύβοια) για να ξεχάσει τον έρωτά του. Στο μεταξύ ο πατέρας του αρρωσταίνει και τον επισκέπτεται η βασιλοπούλα, όπου ανακαλύπτει χαρτιά και ζωγραφιές αφιερωμένες σ' εκείνη και τα παίρνει. Όταν ο Ερωτόκριτος τότε βεβαιώνεται για τα αισθήματά της.  Ο βασιλιάς θέλοντας να δει την κόρη του χαρούμενη διοργανώνει ένα κονταροκτύπημα στο οποίο λαμβάνουν μέρος επίλεκτοι νέοι απ' ό

Εν Άστει Διονύσια Ήταν η λαμπρότερη εορτή προς τιμήν του Διονύσου. Το όνομά τους προέρχεται κατ’ αναλογία προς τα αρχαιότερα «κατ’ Αγρούς Διονύσια». Εορταζόταν τον μήνα Ελαφηβολιώνα, δηλαδή στα μέσα της Άνοιξης. Κατά τη διάρκεια των Μεγάλων Διονυσίων παρουσιάζονταν νέα δράματα και ο ρόλος της κοινότητας ήταν ιδιαίτερα ενεργός. Εκείνος που αναδιοργάνωσε και εισήγαγε τις δραματικές παραστάσεις στο πλαίσιο της εορτής, ήταν ο Πεισίστρατος γύρω στα 534 π. Χ. Λέγεται ότι στους πρώτους δραματικούς αγώνες νικητής ήταν ο Θέσπις. Διοργανωτής ήταν Επώνυμος Άρχων καθώς και δύο πάρεδροι και δέκα επιμελητές. Η εορτή άνοιγε με πομπή προς τιμήν του Διονύσου Ελευθερέα. Η λατρεία του συνδεόταν με την πόλη των Ελευθερών στα σύνορα με τη Βοιωτία. Έπειτα από τη πομπή γινόταν η μεταφορά του αρχαίου αγάλματος του Διονύσου σε ένα μικρό ναό κοντά στην Ακαδημία. Πριν από την έναρξη των αγώνων διεξαγόταν ο προάγων στο Ωδείο του Περικλή, στο περίβολο του θεάτρου, όπου ο κάθε ποιητής ανέβαινε σε μια ε

ΠΛΗΘΥΝΤΙΚΟΣ ΑΡΙΘΜΟΣ ΑΡΣΕΝΙΚΑ ΘΗΛΥΚΑ ΟΥΔΕΤΕΡΑ ΟΝΟΜΑΣΤΙΚΗ οι κανόνες οι εργάτες οι αποστολείς οι σελίδες οι βρύσες τα ψωμιά ΓΕΝΙΚΗ των κανόνων των εργατών των αποστολέων των σελίδων των βρυσών των ψωμιών ΑΙΤΙΑΤΙΚΗ τους κανόνες τους εργάτες τους αποστολείς τις σελίδες τις βρύσες τα ψωμιά ΚΛΗΤΙΚΗ κανόνες εργάτες αποστολείς σελίδες βρύσες ψωμιά

ΚΛΙΣΗ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΩΝ Δικατάληκτα ισοσύλλαβα ΕΝΙΚΟΣ ΑΡΙΘΜΟΣ ΑΡΣΕΝΙΚΑ ΘΗΛΥΚΑ ΟΥΔΕΤΕΡΑ ΟΝΟΜΑΣΤΙΚΗ ο κανόνας ο εργάτης ο αποστολέας η   σελίδα η βρύση το ψωμί ΓΕΝΙΚΗ του κανόνα του εργάτη του αποστολέα της σελίδας της βρύσης του ψωμιού ΑΙΤΙΑΤΙΚΗ τον κανόνα τον εργάτη τον αποστολέα την σελίδα την βρύση το ψωμί ΚΛΗΤΙΚΗ κανόνα εργάτη αποστολέα σελίδα βρύση ψωμί

Η παιδαγωγική και θεραπευτική διάσταση του παραμυθιού σε σύνδεση με το θεατρικό παιχνίδι. Οι εξελικτικές μεταβολές που συμβαίνουν στο άτομο κυρίως κατά τις δύο πρώτες δεκαετίες της ζωής του και τις οποίες μελετά ο κλάδος της εξελικτικής ψυχολογίας [1] , καθιστούν πολλές φορές την παιδική αλλά και την εφηβική ηλικία περιόδους κρίσιμες για όλη τη μετέπειτα πορεία του ανθρώπου. Από τη βρεφική ηλικία το άτομο αρχίζει να αναπτύσσεται κινητικά, αισθητηριακά, νοητικά και γλωσσικά, με τις πρώτες εμπειρίες της ζωής του να παίζουν σημαίνοντα ρόλο στη γνωστική του ανάπτυξη. Από τα πρώτα αυτά βήματα στη ζωή το άτομο έρχεται αντιμέτωπο με πολλές δύσκολες και στρεσογόνες καταστάσεις, που οφείλει να αντιμετωπίσει, ώστε να συνεχίσει, όπως το άγχος προς ξένα πρόσωπα, το άγχος του αποχωρισμού και η προσκόλληση στα οικεία, με αποκορύφωμα την εφηβική περίοδο με τους φόβους για τη βιοσωματική του ανάπτυξη και την «ταυτότητα του Εγώ» [2] . Σ’ αυτή την επίπονη, θα λέγαμε, προσπάθεια προς την ολοκλήρω

Τι είναι η θεατρικότητα;    Μιλώντας για « θεατρικότητα » στον κινηματογράφο δεν θα μπορούσαμε να βασιστούμε σε έναν και μόνο ορισμό, ο οποίος θα ήταν τόσο ακριβής, ώστε να υπερκαλύπτει όλες τις παραμέτρους αυτού του φαινόμενου. Θα ήταν λάθος να οδηγηθούμε σε συμπεράσματα τα οποία θα μας περιόριζαν. Αν για παράδειγμα ορίζαμε τη « θεατρικότητα » ως η μεταφορά θεατρικών έργων στον κινηματογράφο θα αποκλείαμε άλλες κατηγορίες όπως η κινηματογράφηση θεατρικών έργων.   Η « θεατρικότητα » θα λέγαμε πως περικλείει όλα τα παραπάνω και ακόμα περισσότερα αλλά είναι και κάτι βαθύτερο. Ουσιαστικά μέσω της « θεατρικότητας » αναιρείται η φυσικότητα, η αίσθηση δηλαδή που μεταφέρεται μέσω της τέχνης του κινηματογράφου. Το γεγονός αυτό δεν θέτει τον κινηματογράφο αυτομάτως στον αντίποδα του θεάτρου ή υποδεέστερο αυτού. Αντιθέτως θα μπορούσαμε να υποστηρίξουμε ότι μέσω της χρήσης θεατρικών μέσων ο κινηματογράφος ανανεώνεται και εξελίσσει τα δικά του μέσα, άποψη που αρχικά διατυπώθηκε από τον

Katherinne Linne Sage και ζωγραφική Στο σουρρεαλισμό δεν χρησιμοποιήθηκε κάποια συγκεκριμένη τεχνοτροπία. Το σκίτσο, η ζωγραφική, το κολάζ, η φωτογραφία και τα προκατασκευασμένα αντικείμενα ήταν οι βασικές τεχνοτροπίες μέσω των οποίων εκφράστηκαν οι σουρρεαλιστές. [1] Συγκεκριμένα για την Kay Sage η οποία έζησε σε μια περίοδο κατά την οποία οι ελευθερίες των γυναικών ήταν σε μεγάλο βαθμό περιορισμένες σε σχέση με εκείνες των ανδρών, εκτός από την καταπίεση που υφίσταται από τη μητέρα της σε μεγάλο βαθμό απελευθερώθηκε μέσω της ζωγραφικής. Η επιθυμία της Sage να μην ακολουθεί το κατεστημένο σε συνδυασμό με την πίεση που είχε δεχθεί από την μητέρα της ήταν οι δύο κύριοι λόγοι που την οδήγησαν στη τέχνη και συγκεκριμένα στον σουρρεαλισμό. Αν και η Sage συγκαταλέγεται στους σουρρεαλιστές το έργο της έχει βασικές διαφορές από εκείνα των συγχρόνων της. Τα έντονα χρώματα, οι έντονες καμπύλες, τα μη γραμμικά σχέδια και τα αφαιρετικά σχήματα δεν ήταν τα χαρακτηριστικά που κυ